2010 çok iyi bitmedi benim için... Böylece 2010'un son üç ayının gözyaşını, yorgunluğunu, ruh yaralarını 2011'in başına da taşıdım. Hep neşeli, güleryüzlü olmamdan mütevellit kimse bilmez ne olduğunu neden olduğunu. Yaşamak istemediğim şeylerin gelip beni bulduğunu. Aslında sinyali vardı o zamanlarda, bugünlerde yaşanacak yol ayrımının.Görmezden, duymazdan geldim.
Sinirlerim harap, yıpranmış... Ben benden geçip te aynalara küstüm. Bakamıyorum aynadaki yabancının silüetine. Bir yandan tanıdık, bir yandan çok yabancı... Gözlerinin altındaki koyu halkalar çok tanıdık, yüzündeki çizgiler de öyle. Yüzüne yalandan bir gülümseme yerleştirip aynada 'belli ediyor muyum acaba' ları çalışırken el gibi!
Bir derdi içinde saklayıp kimselere belli edememek ne yorucu. Zaten çektiğin sana yeterken bir de saklamak zorunda olmak, yüzüne sahte bir gülümseme yerleştirip birilerini yanıtlamak ne ağır gelirmiş insana meğer. Herkes kahkalarla gülerken kimse görmesin diyerek, ayağa kalkıp lavabo aramak ne büyük ızdırap. Saatleri, dakikaları sayarken hadi! deyip, günlerin geçtiğini farkettiğinde göğsüne oturan o taşın ağırlığı altında ezilerek, sabır dilemek ne zor.
Bugünler de geçer bliliyorum. Atlatacağım bunu da. Olmamalıydı ama yaşandı. Ömür boyu geçmez izi ama bunun farkında olmak bitiyor beni. Şimdi karar anı, ne kadar sağlıklı olabilirse bu ruh halinde... Acılarını içine gömmek zorunda olan herkese sağlıklı kararlar ve sabır versin Allah, mutluluk, huzur versin. Salgın hastalıklar kol gezerken buraları, en başta sağlık versin inşallah tabi. Hem bedene hem ruha...
